Είναι σαφές, ότι όλοι οι άνθρωποι δεν ξεκινούν από το ίδιο σημείο εκκίνησης στη ζωή τους. Συνεπώς, για αρκετά παιδιά το να ανήκουν σε μία οικογένεια έχει μία διαφορετική διαδρομή. Όπως και για πολλά άτομα, ο δρόμος της γονεϊκότητας δεν ακολουθεί την ίδια συνήθη πορεία. Όποιο και να είναι όμως το σημείο εκκίνησης, η επιθυμία (συνειδητή ή ασυνείδητη) και ο στόχος είναι ένας & κοινός: η οικογένεια. Το νέο σχήμα της οικογένειας, είτε μέσω της υιοθεσίας είτε μέσω της αναδοχής αποτελεί ένα σχήμα win-win. Τόσο για τα παιδιά που μεγαλώνουν τελικά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και για τους ενήλικες που τους δίνεται η δυνατότητα να βιώσουν την πολυπόθητη γονεϊκότητα.
Στη διάρκεια της σύνθεσης της νέας αυτής οικογενειακής ταυτότητας, οι θετοί-ανάδοχοι γονείς και αντίστοιχα και το παιδί δύναται να χρειαστούν πλαισίωση και στήριξη. Οι διάφοροι προβληματισμοί, οι δυσκολίες, οι αντιστάσεις και οι διαφωνίες που εγείρονται ποικίλουν σε ένταση και σε συχνότητα, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού όταν έγινε η τοποθέτηση, την πρότερη επεξεργασία και προετοιμασία των θετών/ανάδοχων γονιών, το είδος της οικογενειακής αποκατάστασης (υιοθεσία-αναδοχή), τον βαθμό της δυσλειτουργίας της οικογένειας προέλευσης του παιδιού κ.α.
Απώτερος στόχος, αποτελεί να στηριχθεί το νεοσύστατο οικογενειακό πλαίσιο που προκύπτει μετά την υιοθεσία και την αναδοχή, ώστε τα μέλη του να μπορούν να βιώσουν λειτουργικά & «ευχαριστιακά» την «επανορθωτική εμπειρία» που τους προσφέρεται.